ای چاره ده ماهه زرگانی

هم خضر و هم آب زندگانی

اکنون که نداری از خرد ساز

می پروردت زمانه در ناز

امید که چون شوی خردمند

خالی نکنی درونه زین پند

از چارده بگذرد چو سالت

گردد مه چارده جمالت

بر نکتهٔ عقل، دست سایی

بر گنج هنر، گره گشایی

دانسته شوی به کاردانی

بر سر صحیفهٔ معانی

خواهی که دلت نماند از نور

اندرز مرا ز دل مکن دور

پیوند هنر طلب، چو مردان

وز بی هنران، عنان بگردان

خضرا زپی آن نهادمت نام

کت عمر ابد بود سرانجام

لیکن نبود حیات جاوید

تا سر نکشی به ماه و خورشید

و آن راست به اوج آسمان سر

کز جوهر علم یافت افسر

و آن خواجه برد کلید این گنج

کو بر تن خویشتن نهد رنج

خواهی قلمت به حرف ساید

بی دود و چراغ راست ناید

ناک از پس غوره، می دهد مل

شاخ، از پس سبزه می کشد گل

کانی که کنی، ز بهر گوهر

سنگت دهد اول، آنگهی، زر

چون باز کنی ز نیشکر بند

خس در دهن آید، آنگهی قند

ور دل کندت هنر فزایی

پیشه مکنی ثنا سرایی

چون زین فن بد شوی، شکیبا

می گوی سخن ولیک زیبا

از کارگه حریر زن لاف

خس پاره مکن چو بوریا باف

حرفی که ازو دلی گشاید

از هر قلمی برون نیاید

ور بر دهد این درخت قندت

و آوازه چو من شود بلندت

ز آن مایه که افتدت به دامان

تنها نخوری چو ناتمامان

چون آمده، گر یکیست ور هفت

بدهی ندهی، بخواهدت رفت

باری کم از آنک از تو چندی

آسوده شود، نیازمندی

چون مرد، بگرد مرد می گرد

نی همچو بخیل ناجوان مرد

سرمایه ة مردمی مکن گم

کز مردمیست نور مردم

گر چه زرت از عدد بود بیش

درویش نواز باش و درویش

خواهی که به مهتری زنی چنگ

در یوزهٔ کهتران مکن تنگ

تا پا ننهی به دستیاری

از دوست مخواه دوستداری

بیداری پاسبان بی مزد

گنجینه برد به شرکت دزد

یاری که به جان نیاز مایی

در کار خودش مده روایی

صد یار بود به نان، شکی نیست

چون کار به جان فتد، یکی نیست

کن بر کف همگنان درم ریز

جز در کف کودکان نوخیز

کاموخته شد چو خرد، با سیم

کالای بزرگ را بود به یبم

ور خود، به غلط، نعوذ بالله

در سمت سیاقت، افتدت راه

با آنکه شوی وزیر کشور

دزدی باشی، کلاه بر سر

دانی، ز قلم هنر چه جویی؟

از آب سیه، سپیدرویی؟

چون بر سر شغل و کام باشی

می کوش که نیک نام باشی

در هر چه ترا شمار باشد

آن کن که صلاح کار باشد

ناخن که سر خراش دارد

برند سرش، چو سر برآرد

ناکس که خراش چون خسان کرد

با او، آن کن، که با کسان کرد

بر خویشتن آنکه او نبخشود

بخشودن او خرد نفرمود

در جنبش فتنه، جا نگه دار

بر خار چه جرم، پا نگه دار

شد چیره چو دشمن ستمکار

از وی نرهی، مگر به هنجار

مرغی که تپد به حلقهٔ دام

اندر خفه جان دهد سرانجام

چون کار فتاد با گرانان

با صرفه زنند کاردانان

مردم، چو دهد عنان به فرهنگ

از باد بگردد آسیا سنگ

بینائی عقل پیش میدار

بینا شو و پاس خویش میدار

ایمن منشین به عالم خس

کز چرخ نرست بی بلا کس

کنجد که ز کام آسیا جست

هم در لگد جواز شد پست

خواهی که نگردی آرزومند

می باش بهر چه هست خرسند

پویان حریص، روی زر دست

خرسندی دل صلاح مردست

مردم چو زر ز عنان بتابد

همت شرف کمال یابد

این سرخ گلی که خون فشانست

سرخیش ز خون سر کشانست

ایمن بود از شکنجه درویش

زر هر چه که بیشتر، بلا بیش

گشتی به سر و روی کله دار

شو ساخته خدنگ خون خوار

ور نیز شوی وزیر مقبل

از خامه زنان مباش غافل

چون در صف پردلان کنی جای

سر پیش نه اول، آنگهی پای

مردانه که کار مرد ورزد

آن به که ز بیم جان نلرزد

گیرم ز عدو عنان بتابد،

از مرگ کجا خلاص یابد؟

کار نظر است پیش دیدن

نتوان به قفای خویش دیدن

آن، کش مدد ضمیر باشد

پیلش به نظر حقیر باشد

باز آنکه دلش هراس پیشه است

شیر نمدش چو شیر بیشه است

لیکن سبکی مکن چنان هم

کت دل برود ز دست و جان هم

د رحمله مشو مبارز خام

هنجار ببین و پیش نه گام

ور بر تو عدو کند زبان تیز

چون مایه کار هست مگریز

بر پر هنرست جور و بیداد

کس را نبود ز بی هنر یاد

چون رخت کلال خاک باشد

از نقب زنش چه باک باشد؟

گردیدهٔ ظاهرت گر دیدهٔ

در عیب کسان نظر مینداز

وریا و بی بینش یقینی

آن به که سوی خدای بینی

مپسند بهر چه رایت آسود

آن کن که بود خدای خشنود

می باش چو شاخ سبز دلکش

کاتش ز نیش نگیرد آتش

بفروز چراغ پارسیایی

کوراست سری به روشنایی

خواهی که رسی به چرخ گردان

مگذار عنان نیک مردان

شمعی که بود ز روشنی دور

ندهد به چراغ دیگران نور

دولت آن شد که دل فروزی

وز ترک امل کلاه دوزی

در دامن نیستی زنی دست

تا هست شوی به عالم هست

دانی که بخاطر هوسناک

هر کس نرسد به عالم پاک

با این همه هم ز جست و جویی

کاهل مشوی به هیچ سویی

خواهی شرف بزرگواری

می کوش به همتی که داری